สิบสี่กันยาเวลาเช้า
ตัวเรารีบเร่งเกรงจะสาย
จรลีด้วยหนูเทารถคู่กาย
ฝนโปรยปรายตลอดทางมิบางเบา
ฟ้าแกล้ง..เดินทางกลางสายฝน
มืดหม่นตะวันดับใจอับเฉา
แม่ทาขุนตานถิ่นย่านเรา
ข้ามขุนเขาคั่นกลางทั้งสองเมือง
สู่ที่ราบห้างฉัตรค่อยใจโล่ง
ใจูผูกโยงสืบสาวถึงราวเรื่อง
เคยเทใจรักเฉาสุดเปล่าเปลือง
เป็นดอกเอื้องหมายนาค่าเพียงดิน
หลงคอยน้อยใจใครลืมรัก
ซึ้งประจักษ์จำตัดใจใฝ่ถวิล
ถึงเขลางค์ตั้งสติที่โบยบิน
มุ่งหน้าผินราชภัฏทางลัดจร
พบเพื่อนครูมากมายทั้งชายหญิง
รอรับสิ่งใหม่ใหม่นำไปสอน
ต่อแต่นี้ห้าวันพึงสังวรณ์
นำไปย้อนสู่เด็กน้อยที่คอยเรา
คณิตศาสตร์สาระนี้ที่เด็กน้อย
มักท้อถอยมิสู้จนครูเหงา
วิชาเลขลำบากยากเกินเดา
เปลี่ยนให้เขากลับนิยมชอบชมเอย....
จะไหวไหมนี่......อิอิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น