จากใจ
เพื่อนนักกลอนที่รักและคิดถึง
ทั้งที่ซึ้งเพิ่งได้พบและคบหา
กลอนบทนี้ที่ฉันพรรณนา
ด้วยเหนื่อยล้าอ่อนไหวใจอาวรณ์
ฉันหนาวเหน็บเจ็บร้าวใจป่วนปั่น
ไกลฝั่งฝันกวีกานท์ชาญอักษร
ไร้คนรักนำพามาต่อกลอน
สุดสะท้อนสุดตรมขมในใจ
คนท้ายแถวแมวมองไม่มองหา
โศกอุราหม่นเศร้าเขาผลักไส
ทุกคนเบือนเลือนห่างร้างสายใย
ดั่งหมอกไหววูบวับกับสายลม
จะเป็นไปเช่นนี้อีกกี่หน
กาลวิกลจนวิกฤตจิตขื่นขม
น้ำตารินหยดไหลหทัยตรม
ไม่สุขสมในวงวรรณอันเกรียงไกร
ไม่เด่นดาวพราวฟ้าแสนล้าหลัง
แถมคนชังนักหนาว่าเหลวไหล
หมดสิ้นหวังแววกวีมิก้าวไกล
คงจะใกล้อวสานกานท์กวี
หมดพลังสร้างสรรค์อันแกล้วกล้า
ไร้คุณค่าใดใดในศักดิ์ศรี
ฝากลำนำย้ำเอ่ยเผยวจี
คิดอีกทีสู้ไม่ถอยข้อยรักกลอน...555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น