ดอกหญ้า............

รกร้างข้างทางเดิน
ส่วนเกินคนเมินหมาง
มองผ่านด้วยใจจาง

หลีกไกลห่างอย่างชิงชัง

เห็นเป็นวัชพืช
ดั่งความมืดน่ากลัวจัง
ถากถางกี่คราครั้ง
ยังงอกงามอยู่ร่ำไป

ดั่งรักข้าในครานี้
ปวดฤดีนี่ไฉน
ไม่สมตรมเศร้าใจ
เขาผลักไสให้พ้นทาง