รกร้างข้างทางเดิน
ส่วนเกินคนเมินหมาง
มองผ่านด้วยใจจาง
หลีกไกลห่างอย่างชิงชัง
เห็นเป็นวัชพืช
ดั่งความมืดน่ากลัวจัง
ถากถางกี่คราครั้ง
ยังงอกงามอยู่ร่ำไป
ดั่งรักข้าในครานี้
ปวดฤดีนี่ไฉน
ไม่สมตรมเศร้าใจ
เขาผลักไสให้พ้นทาง
เห็นเป็นวัชพืช
ดั่งความมืดน่ากลัวจัง
ถากถางกี่คราครั้ง
ยังงอกงามอยู่ร่ำไป
ดั่งรักข้าในครานี้
ปวดฤดีนี่ไฉน
ไม่สมตรมเศร้าใจ
เขาผลักไสให้พ้นทาง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น